Wiązັນ ທີ່ເຮືອງຄົວ ຕໍ່ສູ້ການປ່ຽນແປງຂອງພະຍາດ

ສະຖານທີ່ລ້ຽງງົວກັນນ້ຳແມ່ນສະຖາປັດຕະຍະກຳສັດລ້ຽງທີ່ຖືກອອກແບບມາເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ຳເຊື້ອລອດເຂົ້າໄປ ແລະ ປ້ອງກັນງົວຈາກຝົນ ຫິມະ ແລະ ສະພາບການຊຸ່ມຊື່ນທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ສັດເຈັບປ່ວຍ ແລະ ອາຄານເສື່ອມເສຍໄດ້. ອາຄານເຫຼົ່ານີ້ຖືກອອກແບບມາດ້ວຍຊັ້ນປ້ອງກັນນ້ຳຫຼາຍຊັ້ນ ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຄານທີ່ມີຄວາມທົນທານ ທີ່ໃຊ້ວັດສະດຸກັນນ້ຳເຊັ່ນ: ແຜ່ນໂລຫະ, ແຜ່ນຄານຊີມັງ ຫຼື ແຜ່ນຢາງລົດທີ່ເຊື່ອມແລ້ວ. ຄານຖືກອອກແບບໃຫ້ເອີ້ງພໍທີ່ຈະໃຫ້ນ້ຳໄຫຼລົງໄດ້ໄວ ແລະ ມີສ່ວນຍື່ນອອກມາເກີນກຳແພງເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ຳຝົນຕົກຖືກຜົນສອງຂ້າງໂດຍກົງ. ຈຸດຕໍ່ຕໍ່ ແລະ ຮ່ອງຮອຍແຕກຂອງຄານຖືກປິດທຶນດ້ວຍຢາປິດຮອຍແຕກກັນນ້ຳ ຫຼື ແປງກັນນ້ຳເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມີຈຸດຮົ່ວ. ການສ້າງກຳແພງແມ່ນເປັນອີກໜຶ່ງອົງປະກອບສຳຄັນໃນການກັນນ້ຳ ໂດຍໃຊ້ວັດສະດຸເຊັ່ນ: ໄມ້ທີ່ຜ່ານການປິ່ນປົວ, ແຜ່ນໂລຫະ ຫຼື ປູນຊີມັງທີ່ຕ້ານທານຕໍ່ການດູດຊຶມນ້ຳ. ເພື່ອເພີ່ມການປ້ອງກັນ, ກຳແພງບາງແບບອາດມີຊັ້ນກັນຄວາມຊື່ນ ຫຼື ແຜ່ນກັນນ້ຳຢູ່ພາຍໃຕ້ຊັ້ນປົກກະບອງດ້ານນອກເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ຳຊື່ມເຂົ້າໄປພາຍໃນອາຄານ. ພື້ນຖານຖືກອອກແບບມາເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ຳໃຕ້ດິນໄຫຼເຂົ້າມາ ໂດຍໃຊ້ພື້ນປູນຊີມັງທີ່ຖືກເອີ້ງເບົາໆເພື່ອໃຫ້ນ້ຳໄຫຼລົງ ແລະ ມັກຈະຕິດຕັ້ງທໍ່ໄລຍະນ້ຳຢູ່ຮອບໆເພື່ອກຳຈັດນ້ຳອອກຈາກສະຖານທີ່. ໃນເຂດທີ່ມີຝົນຕົກຫຼາຍ ຫຼື ມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການຖ້ວມນ້ຳ ອາຄານອາດຖືກຍົກຂຶ້ນສູງໂດຍໃຊ້ບລັອກປູນຊີມັງ ຫຼື ໂພສ. ພື້ນຂ້າງໃນຂອງສະຖານທີ່ລ້ຽງງົວກັນນ້ຳມັກຈະເຮັດດ້ວຍປູນຊີມັງ ຫຼື ພື້ນຢາງທີ່ຕ້ານທານຕໍ່ຄວາມຊື່ນ ແລະ ມີຮ່ອງ ຫຼື ຊ່ອງທາງເພື່ອນຳນ້ຳລົດ ແລະ ນ້ຳອື່ນໆໄປສູ່ລະບົບໄລຍະນ້ຳ ເພື່ອຮັກສາບ່ອນພັກໃຫ້ແຫ້ງ. ການລົມລະບາຍທີ່ດີກໍມີບົດບາດໃນການກັນນ້ຳ ເນື່ອງຈາກຊ່ວຍຫຼຸດຄວາມຊື່ນທີ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອອາກາດອົບອຸ່ນ ແລະ ຊື່ນພາຍໃນໄປສຳຜັດກັບພື້ນຜິວດ້ານນອກທີ່ເຢັນ. ດ້ວຍການຮັກສາພາຍໃນໃຫ້ແຫ້ງ ສະຖານທີ່ລ້ຽງງົວກັນນ້ຳຈະຊ່ວຍບໍ່ໃຫ້ເກີດເຊື້ອເຫັດ ການເນົ່າເຊົ້າຂອງໄມ້ (ໃນອາຄານແບບດັ້ງເດີມ) ແລະ ການກັດກ່ອນຂອງຊິ້ນສ່ວນໂລຫະ ຈຶ່ງຊ່ວຍຍືດອາຍຸການໃຊ້ງານຂອງອາຄານ. ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ ສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວຍັງຊ່ວຍປ້ອງກັນງົວຈາກສະພາບອາກາດເຢັນ ແລະ ຊື່ນ ທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດພະຍາດທາງເດີນຫາຍໃຈ ບັນຫາກັບກີບ ແລະ ການຜະລິດຕ່ຳລົງ ຈຶ່ງເປັນການລົງທຶນທີ່ຈຳເປັນຕໍ່ການດູແລສັດລ້ຽງ ແລະ ປັບປຸງປະສິດທິພາບຂອງການລ້ຽງສັດ.